gecenin müziği: NORMA: casta diva

 



Bu gece lacivert değil bu gece siyah ta değil; gri çökmüş denizin üstüne.. Neden bilmem  karşımda inatla parlamaya devam eden bütün ışıklarına rağmen tüm heybetiyle gri tınlıyor denizin sessizliği bile. Lacivert gecelerin  hınzır heyecanlarından ,siyah gecelerin ise meraklı yalnızlığından ve bilinmezlere gebe dişil hislerinden uzak ,ortada kalmış duygularla bitmeye mahkum gecelerden biri daha ; sadece Gri işte... Neden öyleyse gecenin müziği  aşkı için çocuklarından bile vazgeçmeye hazır ve yaşadığı ihanete rağmen sevdiği adamla ölüme yürüyen NORMA nın muhteşem şarkısı CASTA DİVA olsun ki.. Kesinlikle doğrudur , olmalıdır ki Aksine böyle anların dürtülmeye ihtiyacı yok mudur? O ittiriş yoksa gri olarak kalmaya mahkum değil midir gece? Bu yüzden Vincenzo Bellini'nin norma operasından muhteşem bir arya olan ve ay tanrıçasına yakarışı anlatan Casta Diva tam da geceye yaraşır bir şekilde dökülür Callas'ın dudaklarından.. dua ederkenki masumiyeti değildir devinimi yaratacak olan aksine o sadece gecenin bir yüzüdür belki de,aslolan tutkusu,ihaneti ve kıskançlığı ile kendini ateşe atan kadının içinden fışkıran cesaretidir griyi siyaha çeviren..